USHA de María Reimóndez foi a terceira lectura deste curso do grupo de alumnos de 1º B.
Entre os diálogos animados da protagonista, Usha, coa súa amiga Lakshmi, imos coñecendo as vivencias desta rapaza galega en Devastana, na India, a onde vai vivir coa nai.
Aparecen temas como o compromiso e a solidariedade con diversas causas: a pobreza, o ecoloxismo... A nai de Usha é médica e traballa nunha ONG. Aparece o naufraxio do “Prestige". As relación familiares e os afectos son os outros temas importantes do libro. O misterio que xira arredor da figura do pai de Usha durante todo o libro foi o que máis interesou aos alumnos. O libro remata coa promesa de que nos contará, nun segundo libro, o que pasou co seu pai, a quen non coñece. Os alumnos do clube non soportaron tanta espera e decidiron imaxinar e despois escribir outro capítulo para deixar pechada a historia, de vez.
Aquí temos o Cap. 25 escrito por Nacho Domínguez, Brian Gómez, Cristina Esteves Estévez, Jessica Domínguez Álvarez, Ángela Alejandro Crespo, Nerea Sánchez Álvarez e Alejandra Carballo Rivas. Nesta mesma orde.
Non deixedes de ler todos!!!
Entre os diálogos animados da protagonista, Usha, coa súa amiga Lakshmi, imos coñecendo as vivencias desta rapaza galega en Devastana, na India, a onde vai vivir coa nai.
Aparecen temas como o compromiso e a solidariedade con diversas causas: a pobreza, o ecoloxismo... A nai de Usha é médica e traballa nunha ONG. Aparece o naufraxio do “Prestige". As relación familiares e os afectos son os outros temas importantes do libro. O misterio que xira arredor da figura do pai de Usha durante todo o libro foi o que máis interesou aos alumnos. O libro remata coa promesa de que nos contará, nun segundo libro, o que pasou co seu pai, a quen non coñece. Os alumnos do clube non soportaron tanta espera e decidiron imaxinar e despois escribir outro capítulo para deixar pechada a historia, de vez.
Aquí temos o Cap. 25 escrito por Nacho Domínguez, Brian Gómez, Cristina Esteves Estévez, Jessica Domínguez Álvarez, Ángela Alejandro Crespo, Nerea Sánchez Álvarez e Alejandra Carballo Rivas. Nesta mesma orde.
Non deixedes de ler todos!!!
Elvira Moroño (profesora de Lingua Galega)
****************************************************
- Mamá, e que lle pasou a papá?
- Sabía que algún día tería que dicircho.
“Un día, cando estaba na India, coñecín a teu pai; era un home moi amable e todos o querían.Traballamos xuntos durante tres anos, saímos e aos catro anos de coñecernos, casámonos.
Ao pouco tempo tivémoste, pero cando eras un bebé, el tivo que marchar a traballar porque despediron a moita xente da ONG e a el tocuolle irse. Marchou moi lonxe, buscando petróleo. Eu sabía que nunca o volvería a ver.
- Sabía que algún día tería que dicircho.
“Un día, cando estaba na India, coñecín a teu pai; era un home moi amable e todos o querían.Traballamos xuntos durante tres anos, saímos e aos catro anos de coñecernos, casámonos.
Ao pouco tempo tivémoste, pero cando eras un bebé, el tivo que marchar a traballar porque despediron a moita xente da ONG e a el tocuolle irse. Marchou moi lonxe, buscando petróleo. Eu sabía que nunca o volvería a ver.
O outro día cando chamou túa avoa dende Galicia dicindo que fundira o petroleiro, souben unha cousa: teu pai ía dentro. Morreu ao afundir o barco. O petróleo contaminou toda a costa e non se salvou ninguén.
Sinto que non o puideses coñecer, Usha.”
-Non pasa nada mamá.Téñote a ti e aos avós.
-Si Usha, por sorte eu tamén te teño a ti.
Sinto que non o puideses coñecer, Usha.”
-Non pasa nada mamá.Téñote a ti e aos avós.
-Si Usha, por sorte eu tamén te teño a ti.
Nacho Domínguez
****************************************************
Vouche contar a historia de teu pai……
Eu e teu pai non tiñamos nada de diñeiro e fixo unha loucura.
- Sabes o barco de petróleo?
- Si, mamá.
- Pois un ladrón moi famoso chamado Jarcho convenceu ao teu pai para que tirara o petróleo, pero algo malo sucedeu.
- O que mamá?
- Pois mentres o teu pai tiraba o petróleo, o barco desviouse, chocou contra unas rochas e o teu pai morreu.
- …………
Eu e teu pai non tiñamos nada de diñeiro e fixo unha loucura.
- Sabes o barco de petróleo?
- Si, mamá.
- Pois un ladrón moi famoso chamado Jarcho convenceu ao teu pai para que tirara o petróleo, pero algo malo sucedeu.
- O que mamá?
- Pois mentres o teu pai tiraba o petróleo, o barco desviouse, chocou contra unas rochas e o teu pai morreu.
- …………
Brian Gómez Martínez
*******************************************************
Miña ma contoume o que lle pasou a meu pai, pero antes díxome:
- Ush, seguro que queres saber o que lle aconteceu a teu pai?
- Si – respondinlle eu toda emocionada.
- Pois entón voucho contar:
“Era un día soleado, raro en Galicia, xa que estaba a comezar a primavera. Teus avós marcharan a un enterro dun veciño e teu pai e mais eu quedaramos sós. Faltaba un mes para que ti naceras.
Estabamos moi tranquilos, ata que escoitamos uns tronos, o que nos pareceu raro, xa que no telexornal dixeran que ía ir sol toda a semana.
Entramos para a casa, xa que comezara a chover tamén.Tan pronto como entramos fun preparar uns cafés para os dous, tres se te contamos a ti. Non nos deu tempo a darlle nin un sorbo, xa que caera un raio no cuberto onde estaban os animais.Teu pai quería ir ver o que pasara, pero eu non o deixei saír por se lle pasaba algo. Ata que por desgraza un trono derribou unha árbore e caeunos enriba da casa. Tan pronto como escoitou o ruído, el sacoume rapidamente de alí por se había máis estragos.
- Ush, seguro que queres saber o que lle aconteceu a teu pai?
- Si – respondinlle eu toda emocionada.
- Pois entón voucho contar:
“Era un día soleado, raro en Galicia, xa que estaba a comezar a primavera. Teus avós marcharan a un enterro dun veciño e teu pai e mais eu quedaramos sós. Faltaba un mes para que ti naceras.
Estabamos moi tranquilos, ata que escoitamos uns tronos, o que nos pareceu raro, xa que no telexornal dixeran que ía ir sol toda a semana.
Entramos para a casa, xa que comezara a chover tamén.Tan pronto como entramos fun preparar uns cafés para os dous, tres se te contamos a ti. Non nos deu tempo a darlle nin un sorbo, xa que caera un raio no cuberto onde estaban os animais.Teu pai quería ir ver o que pasara, pero eu non o deixei saír por se lle pasaba algo. Ata que por desgraza un trono derribou unha árbore e caeunos enriba da casa. Tan pronto como escoitou o ruído, el sacoume rapidamente de alí por se había máis estragos.
Iamos entrar no coche, mais el entrou na casa para coller o o teléfono e avisar aos avós do sucedido. Nun abrir e pechar de ollos a casa derrubouse e caeulle enriba ao teu pai. Eu puiden escoitar os seus últimos pasos para saír dese inferno. Recordo ese día como se fose onte.“
Cristina Esteves Estévez
****************************************
A mai decidiu contarme a historia sobre o meu pai. Foi esta:
“Hai 15 anos a miña nai aínda estaba a estudar a súa carreira de medicia. Ela estaba namorada dun rapaz moi ghuapo chamado Xoán. Os dous estudaban a mesma carreira. Un día Xoán invitou a miña nai a cear. Esa noite pediulle casamento e miña nai aceptou.
Ao cabo duns anos, o meu pai foi a África con MÉDICOS SEN FRONTEIRAS durante catro meses. Miña nai tamén quería axudar, pero non podía porque estaba embarazada de tres meses e era moi perigoso. Miña nai estaba moi triste. As súa s amigas queríana animar indo de festa pero ela non quixo. Case a diario falaban despois de cear, pero ao cabo de tres meses e medio meu pai xa non chamaba.
Ao cabo duns días mirou nas noticias que uns días en África central houbera un bombardeo nun campamento de MÉDICOS SIN FRONTEIRAS que viñera de Galicia. Ela púxose moi mal, comezou a chamar a todos os lados, a falar coa policía, pero non soubo nada do que pasou. De repente soou o timbre. Miña naI foi mirar e apareceu unha carta do meu pai.”
Querida Margarita
Sei que estás moi preocupada por min, polo que pasou en áfrica. Houbo moitos bombardeos, pero sobrevivíN…Acabei moi ferido e sei que non me quererás ver así. O mellor é que quede aquí. Ámote e sempre estarás no meu corazón. Por favor coida de Usha.
Volverei. Xoán
Ao cabo duns meses nacín eu e ata agora miña nai e mais eu levamos esperando tantos anos.
“Hai 15 anos a miña nai aínda estaba a estudar a súa carreira de medicia. Ela estaba namorada dun rapaz moi ghuapo chamado Xoán. Os dous estudaban a mesma carreira. Un día Xoán invitou a miña nai a cear. Esa noite pediulle casamento e miña nai aceptou.
Ao cabo duns días mirou nas noticias que uns días en África central houbera un bombardeo nun campamento de MÉDICOS SIN FRONTEIRAS que viñera de Galicia. Ela púxose moi mal, comezou a chamar a todos os lados, a falar coa policía, pero non soubo nada do que pasou. De repente soou o timbre. Miña naI foi mirar e apareceu unha carta do meu pai.”
Querida Margarita
Sei que estás moi preocupada por min, polo que pasou en áfrica. Houbo moitos bombardeos, pero sobrevivíN…Acabei moi ferido e sei que non me quererás ver así. O mellor é que quede aquí. Ámote e sempre estarás no meu corazón. Por favor coida de Usha.
Volverei. Xoán
Ao cabo duns meses nacín eu e ata agora miña nai e mais eu levamos esperando tantos anos.
Jéssica Domínguez Álvarez
***************************************
Ben , como xa vos dixen, miña nai díxome que mo ía contar e agora que mo contou a min, cóntovolo a vós.
“Meu pai foi un gran policía que traballaba na cidade cando eu era pequena. Miña nai díxome que non cheguei a coñecelo porque el mesmo díxolle a miña nai que nos fosemos a un lugar lonxe de onde estivese el, xa que non quería que nos pasase algo a nós.
Cando eu tiña tres meses, meu pai tivo que ir de viaxe a Nova York e botou alí tres semanas. Xusto no día que se supoñía que tiña que volver non volveu. Miña nai estaba moi preocupada, non sabía que facer ata que ao día seguinte apareceu no Xornal unha noticia inesperada. Meu pai estaba moi grave no hospital debido a que houbo un gran atentado nas Torres Xemelgas.
“Meu pai foi un gran policía que traballaba na cidade cando eu era pequena. Miña nai díxome que non cheguei a coñecelo porque el mesmo díxolle a miña nai que nos fosemos a un lugar lonxe de onde estivese el, xa que non quería que nos pasase algo a nós.
Cando eu tiña tres meses, meu pai tivo que ir de viaxe a Nova York e botou alí tres semanas. Xusto no día que se supoñía que tiña que volver non volveu. Miña nai estaba moi preocupada, non sabía que facer ata que ao día seguinte apareceu no Xornal unha noticia inesperada. Meu pai estaba moi grave no hospital debido a que houbo un gran atentado nas Torres Xemelgas.
Miña nai estaba moi triste, moi agobiada, estresada, xa non sabía o que podía facer ata que nun momento inesperado chamou un policía dándolle a noticia da norte de meu pai.
E por isto, nunca cheguei a coñecer a meu pai.
Ángela Alejandro Crespo
*****************************************
Ao final miña mai díxome que xa era demasiado maior para que me contase iso. Ela non mo contou senón que me deu unha carta do meu pai que poñía isto:
“Ola. Son Pepe. Escribo esta nota porque aínda estou no barco que vai para Galicia. Xa pasaron 30 días sin ver á miña filla Usha. Eu pregúntome como estará. Quédannos 21 días para chegar e María, a nai de Usha, díxome que ela ía ir visitarme.
Por certo, acordádesvos de cando Usha chegou á casa e o teléfono estaba a soar e colgou. Pois era eu. Quería axudala, saber como está, como vai no colexio… Despois chamei á nai. Pregunteille que tal estaba, pero non contestaba. Si, colleron o teléfono, pero ninguén contestaba. Oía moito ruído e a María chorar e gritar. Oín o ruído dunha botella. Era moi duro escoitar iso, eu pensaba que estaban a matala, eu coas lágrimas nos ollos dicía que me falara e nada, non contestaba. Seguía o ruído de moita xente, o ruído das botellas rompéndose, pedradas….TODO ERA MOI DURO!!!
Xa me quedan dúas horas para chegar. Os meus compañeiros e mais eu fíxemos unha festa, pero… algo fallou. Resulta que o petróleo que levabamos verqueo ao mar cinco minutos antes de chegar. Eu saín nadando, cheguei á costa, busquei un sitio para descansar. A xente miraba, daba comida e auga. Teño un recordo que nunca se me olvidará. “A miña filla e María vir correndo hacia min e sorrindo”.
Logo buscamos unha casa e sabedes que: “CASÁMONOS OUTRA VEZ” Pero iso si, esta vez vai ser PARA SEMPRE.
Nerea Sánchez Álvarez
*****************************
Durante a viaxe en avión, miña ma contoume a súa historia de amor con meu pai.
Hai moitos anos, cando a miña nai aínda estudaba Medicina na India, chegara un rapaz novo indio. A ela parecéralle moi ghuapo. Chamábase LuKa, era moreno de pel, co cabelo escuro igual ca os seus ollos.
Coincidiran na mesma clase. El un pupitre máis atrás. Comezaron a coñecerse ao pouco tempo. Facían os traballos xuntos, os deberes, ían á biblioteca, pero sempre xuntos.
Cando remataron os estudos xa eran noivos, eran moi felices, pero un día Luka díxolle a miña nai que tiña que ir de viaxe. Ao cabo dun mes inda non volvera, pero un día chamou a ma e contoulle algo que ía canbiarlles a vida de súpeto. Os pais de Luka non aceptaban a súa relación e comprometérono cunha rapaza indú coa que casaría dentro de pouco. El negouse , pero os seus pais non ían dar volta atrás. O mozo pola noite intentara escapar pero vírono e encerrárono nun cuarto ata que chegase o seu irremediable futuro. Miña ma non o cría e quedou na súa casa durante dous meses a esperalo, pero non volveu. Chamouno miles de veces, pero nunca lle colleu. Entón ela decidiu volver a Galicia xa que alí estaba soa e foi vivir cos seus pais.
E, ao cabo duns meses, aparecín eu. Pero nunca ninguén, excepto eu, coñeceu a verdadeira historia de meu pai. Despois el deu contactado coa miña mai, pero xa era moi tarde. Ela xa tiña unha nova vida.
“Ola. Son Pepe. Escribo esta nota porque aínda estou no barco que vai para Galicia. Xa pasaron 30 días sin ver á miña filla Usha. Eu pregúntome como estará. Quédannos 21 días para chegar e María, a nai de Usha, díxome que ela ía ir visitarme.
Por certo, acordádesvos de cando Usha chegou á casa e o teléfono estaba a soar e colgou. Pois era eu. Quería axudala, saber como está, como vai no colexio… Despois chamei á nai. Pregunteille que tal estaba, pero non contestaba. Si, colleron o teléfono, pero ninguén contestaba. Oía moito ruído e a María chorar e gritar. Oín o ruído dunha botella. Era moi duro escoitar iso, eu pensaba que estaban a matala, eu coas lágrimas nos ollos dicía que me falara e nada, non contestaba. Seguía o ruído de moita xente, o ruído das botellas rompéndose, pedradas….TODO ERA MOI DURO!!!
Xa me quedan dúas horas para chegar. Os meus compañeiros e mais eu fíxemos unha festa, pero… algo fallou. Resulta que o petróleo que levabamos verqueo ao mar cinco minutos antes de chegar. Eu saín nadando, cheguei á costa, busquei un sitio para descansar. A xente miraba, daba comida e auga. Teño un recordo que nunca se me olvidará. “A miña filla e María vir correndo hacia min e sorrindo”.
*****************************
Durante a viaxe en avión, miña ma contoume a súa historia de amor con meu pai.
Hai moitos anos, cando a miña nai aínda estudaba Medicina na India, chegara un rapaz novo indio. A ela parecéralle moi ghuapo. Chamábase LuKa, era moreno de pel, co cabelo escuro igual ca os seus ollos.
Coincidiran na mesma clase. El un pupitre máis atrás. Comezaron a coñecerse ao pouco tempo. Facían os traballos xuntos, os deberes, ían á biblioteca, pero sempre xuntos.
Cando remataron os estudos xa eran noivos, eran moi felices, pero un día Luka díxolle a miña nai que tiña que ir de viaxe. Ao cabo dun mes inda non volvera, pero un día chamou a ma e contoulle algo que ía canbiarlles a vida de súpeto. Os pais de Luka non aceptaban a súa relación e comprometérono cunha rapaza indú coa que casaría dentro de pouco. El negouse , pero os seus pais non ían dar volta atrás. O mozo pola noite intentara escapar pero vírono e encerrárono nun cuarto ata que chegase o seu irremediable futuro. Miña ma non o cría e quedou na súa casa durante dous meses a esperalo, pero non volveu. Chamouno miles de veces, pero nunca lle colleu. Entón ela decidiu volver a Galicia xa que alí estaba soa e foi vivir cos seus pais.
E, ao cabo duns meses, aparecín eu. Pero nunca ninguén, excepto eu, coñeceu a verdadeira historia de meu pai. Despois el deu contactado coa miña mai, pero xa era moi tarde. Ela xa tiña unha nova vida.
Alejandra Carballo Rivas
Ningún comentario:
Publicar un comentario